altijd diep in mij
wij dragen maskers voor de mond
opdat wij woorden niet verliezen
stilte voelt als warme lenteregen
die zacht de ruiten streelt
goed weggestopte monden
ontzeggen mij je glimlach
en zelfs de hand die ik jou reik
valt in de leegte van de tijd
reeds veel te vele magere dagen
blijft steeds die afstand die ons scheidt
al hoor ik altijd wel jouw stem
nog diep in mij weerklinken
*********************
sunset 01-05-2020
traag begeleiden
bomen mij
nemen alle tijd
voor hun verhalen
van het komen
en van het gaan
geven mij ruimte
tegen hen te leunen
te kunnen dromen
*********************
sunset 01-05-2020
eindelijk vrij
tussen hemel en aarde
ligt mijn hoop en verlangen
al mijn onbereikbare dromen
in kruinen van hoge bomen
wiegt mijn hart en het slaan
klinkt in de bek van een specht
licht op in stralen gebroken licht
dat dorstig dauwdruppels drinkt
de betovering ingebed in mos
schuw luistert een ree stil
draagt het diep door het bos
tot op bloeiende weiden
eindelijk vrij
*********************
sunset 02-05-2020
en in al die, die morgen ook nog komen
in onze ogen smeult nog 't vuur
van alle keren die wij branden
in rood en geel en schemerend blauw
en zelfs na 't elke laatst omarmen
flakkeren heet de vlammen
zo dikwijls wordt zomer al winter
wordt as die traag verwaait in wind
en in 't voorbijgaan ijs nog kust
wijl 't in ons brandt, hart tegen hart
in elk van al de reeds voorbije jaren
en in al die, die morgen ook nog komen
*********************
sunset 02-05-2020
jouw geur hangt nog in de lucht
al slaap jij zacht in mijn armen
vraag ik mij wie er nu droomt
een druïde werpt vogelbotjes,
omarmt door klimop, tot in de kruinen
Pan speelt zijn fluit in het atelier
*********************
sunset 03-05-2020
zomaar een ochtend
soms verslikt een boek zich in zwijgen
verzamelt klokken en verliest zich in tijd
- ik ben een zonnewijzer, zegt zij
zonder mij aan te kijken, kent zij mij
weldra ben ik leeg, zegt zij, verzet de wijzers,
tijd kun je niet stoppen, al wil je het nog zo graag
- toch moet ik het proberen, want zij is mijn
en ik kan doen met haar wat ik wil
uit haar neusgaten fladderen vlinders
haar ogen zijn zonnestralen op een lenteochtend
- jij bent de grond waarop ik leef, zeg ik,
het boek dat ik telkens weer lees en herlees
haar lippen nodigen rood vochtig warm uit
en ik kus haar hartstochtelijk op de mond
- jij bent mijn dag en nacht, zegt zij, mijn zonnekind
wijl ik voor eeuwig in haar verzink
*********************
sunset 03-05-2020
gevoelens gevat
in vuur van de liefde
angsten versteend
in werelden ijs
warmte geboren
in licht van de hemel
dromen gezocht
en steeds weer gevonden
slapen op zand
van een onbekend strand
*********************
sunset 03-05-2020
geluidloze eenzame tranen
emoties verbleken in ’t dagelijkse
gevoelens verliezen hun zin
wonden littekenen huid
harten bloeden al maanden
buiten beweegt nog een wereld
gemis schrijnt heel diep van binnen
ik ween om de dromen in nevel
nu toekomst in leegte geboren
geluidloos en eenzaam mijn tranen
verloren waarna ik verlang
*********************
sunset 04-05-2020
dauw-bevleugeld, licht-bevochtigd
voel ‘k jouw ogen die mij volgen
wijl ik al jouw woorden vang
liefdesdronken, fluisterzacht
wil ik al je gestes kennen
met jou alle paden gaan
verlangend-hete onweerswolken
waaien ons in ‘t ongewisse
laten ons toch samen blijven
*********************
sunset 04-05-2020
zomers getint
schaduwen sluipen
de muren omhoog
vastberaden, donker
naderen zij het hart
bevriezende koude
vreet aan het leven
bewaar toch de liefde
zelfs in jouw smart
het denken verloren
in deze tijd
staan al mijn woorden
leeg op papier
in zwart witte beelden
verwaaid in de wind
blijft mijn gevoel
toch zomers getint
*********************
sunset 05-05-2020
ogen niet sluiten
[doorsnedes van tijd
belegeren het leven
het plannen gepland]
kamperen op de weg
naar het hoogste, boven
onderwerp zuurstof: schaars, gereduceerd
wantrouwen kiemt
al kun je beter je ogen niet sluiten
om te herkennen, te begrijpen
heb je moed nodig
[ het vergt een vaste hand
de greep rond de steel
van de aks die je hoofd splijt]
de laatste horde nemend
druipen ijspegels
uit stijf bevroren stoppelbaarden
bekronen de overwonnene
je bent er, eindelijk
boven waar je heen wou
en toch ook weer beneden
en denk aan je broeders
*********************
sunset 05-05-2020
wat geeft het
mij lijkt het
dat het duister daar
zich rood verlicht
alsof ik droom
over wat windgetuimel
zo ongelooflijk mooi
't geheel
als handgeknoopt
met vruchten
die ik opraap en verzamel
- niet echt jouw mond
maar 't droomaroma
heel reëel
wat geeft het dat ik
simpel dromend over jou
door 't leven ga
*********************
sunset 06-05-2020
iedereen
daarnaast het jaagpad
zoals de naam reeds zegt
een steels wildspoor
doorheen struikgewas
slechts lucht en water
en licht, vooral licht
en zelfs je naam
is daar niet van tel
al kent men mij
noemt men mij daar
mezelf
herkennen ligt
op elk levenspad
ver weg van waar
schoenen uitglijden
diep in de bossen
ver over paden
waar raven vliegen
en kiezels zingen
in de vliedende beek
springen de forellen
waar ik gast ben
en iedereen gast is
van de aardse familie
*********************
sunset 06-05-2020
een gedroomd leven
in deze stad uit mergel en kalksteen
splijt zich de bodem en sluit zich weer
om zich opnieuw te openen en te sluiten
als de adem van buizen onder de straten
de pols van kabels en leidingen erboven
ben ik onderweg in dit leven en verder weg
zie ik grondverzakkingen en dalen
onder mijn voeten een golvend gebergte
en ‘s avonds is het asfalt week vloeibaar
zoals een moeras waarin de auto’s drijven
ik tel bomen tussen de huizen in het park
zwemmen vogels als kraaien en meeuwen
die hun nesten bouwen tussen koraalbomen
tot ik staan blijf en mij nog eenmaal omdraai
om mijn schaduwen te bekijken die mij
van straatlantaren naar straatlantaren volgen
net als de stemmen die roepen van de andere zijde
en gedempt klinken in het duister onder de muur-
fijnstraal waar de Perseïden naar beneden druppelen
ik sta blootsvoets op de kasseien
al mijn niet uitgesproken wensen uitgestrooid
en de kerktorenklok mist een wijzer
zó dat er steeds een verkeerde tijd over de stad ligt
in een gedroomd leven ben ik altijd klaar wakker
*********************
sunset 06-05-2020
diep in onze huid
op blote voeten wandel jij
doorheen mijn innerlijk
dat ik nog dichter naar mij toetrek
jij belegert mijn bron
waaraan tranen zich onttrekken
als vroege ochtenddauw
beheerst de geur, het bloemenstof
laat ogen prikkelen
- hoog boven ons een buizerd
on onze botten zingt
intens ’t aloude lied
en zelfs het blauw van hemel
brandt diep in onze huid
*********************
sunset 07-05-2020
aan zee (ergens in 1985)
en na al het praten
rust de zee op zijn oevers
waar ons een nevel
als een grote kwal
het zien wegneemt
het zand onder voeten schuurt
verbergt in zich scherven
en sigarettenpeukjes
willen niet doven
blijven lang nagloeien
wie ik ben en waarvan ik kom
waarheen ik later ook zal gaan
vandaag ben ik hier
lief ik jou glimlach
je zachte warme stem
en jouw lijf, nog marmerwit
met ogen dieper dan de zee
en wild verwaaid haar
lijkt het mij
dat ik een engel zie
en ik val als een blok voor jou
*********************
sunset 07-05-2020
getreurd wordt er nooit
laatste heiligen kennen geen kunst
zij hangen in de dagen door stomheid
krom geslagen bomen resten slechts vragen
over werkelijk hoop
[iedereen is gelukkig gezond]
de wind beklaagt zich al jaren
en vroeg in de ochtend
wordt het al licht en schijnt de zon
[wij wandelen naar een verwachte zomer]
al modereren de laatste heiligen
slechts een enkel thema: God
en het verwondert niemand
beter is het altijd een harp bij zich te dragen
omdat elk verdriet in de snaren
kan worden gesmoord
blazers strooien bloesems
vanaf daken
verkondigen zij het nieuwe heil
getreurd wordt er nooit
*********************
sunset 08-05-2020
laat mij in jou rusten, lief
stil volg ik druppelende woorden
in mijn hart vervloeien de tranen
laat mij in jou rusten, lief
wanneer uren nietig lijken
wil ik niet meer schrijden
geen taal meer spreken
noch het liefde schrijven
want het zijn enkel herinneringen:
essen, olmen, waarvan ik de stammen
tot wouden streel
*********************
sunset 08-05-2020
traag vloeit de tijd
zover is het gekomen:
zelfs ongezegde woorden
zijn niet meer de mijne
en wat mij liefde is
heb jij je toegeëigend
zwijgend in je huid gebrand
en mijn ik kan niet anders
dan rusten in jou
traag vloeit de tijd
verborgen in onze aderen
ademen wij stil
hopen niets
kunnen slechts luisteren
de hemel zingt ons lied
*********************
sunset 09-05-2020
wij zijn nog steeds hier
het is dit dagdagelijks zitten
voor stopborden
bij koffie en warme broodjes
achter de orchideeën
het raam
uitkijkend op ons dakterras
één voet van mij slaapt
één schoen blijft achter
en jij draagt onze dorst
door de eenzaamheid
een warme wind
brengt de lente naar de zomer
en toch, onder dit licht,
niet echt iets nieuws
wij zijn nog steeds hier
en ook dat is niet eindeloos
*********************
sunset 09-05-2020
en alles is zwart
nu ik hier zit
laat ik mijn benen bengelen
kijk wat in het rond en weet:
achter mij liggen weiden
beekjes en stromen
maar ik draai mij niet om
- ik wil wel, maar kan niet
daar liggen boeken
blad na blad
maar om de wereld te begrijpen
moet ik de tijd lezen
al komt het er niet meer op aan
- ik zou je hand grijpen
weet alleen niet meer
hoe dat moet
achter mijn rug
stapelen lijken zich op
meer dan kelders of tuinen
ooit kunnen bevatten
afgeslacht op terrassen
- landmijnen in bloeiende weiden
en niemand die het merkt...
of zo
heel diep doorademen
om wat nu komt
kijk ik vooruit
en alles is zwart
- met mijn voeten over de rand
kan ik de bodem niet zien
morgen een nieuwe dag
*********************
sunset 10-05-2020
misschien wel het jouwe
jij roept te zacht, zij horen je niet
de velden en wouden
kijken niet naar je om
je moet deuren weglaten, ogen sluiten
en je adem inhouden
wanneer je probeert te zingen
bomen praten niet met iedereen
dus luister naar de zon
die onderweg is naar een hart
misschien wel het jouwe
*********************
sunset 10-05-2020
de wereld is klein geworden
[de wereld is klein geworden
klein en ook wel erg bekrompen]
het betoverende is weg, zeg jij
en in het bijzondere ’s nachts
want waar eens monsters waren
ligt enkel en alleen nog wat stof
de mensen achter de ramen
kijken alleen maar T.V.
want legostenen denken niet
noch spreken zij of doen iets
op straat waar wij ons God waanden
is het verduiveld stil
en zwijg ik, vastgeroest in een hiërarchie
van een klein geworden wereld
*********************
sunset 11-05-2020
of het nu nacht is of ook dag
jij bent nog altijd hier, gelukkig
ergens tussen hoofd en hart
verzink ik in de warmste zinnen
waarvan de echo lief weerklinkt
in jou, nog steeds en altijd weer
tast ik naar ’t evenbeeld van jou
dat op mijn netvlies ligt
zich daar heeft ingebrand
en, net als jij, nog altijd nagloeit
jij hebt je diep in mij genesteld
ergens tussen hoofd en hart
maar altijd mij heel dicht nabij
verdwijnt jouw blik in die van mij
nooit voel ik mij ten einde raad
wanneer ik hunker naar jouw lijf
en zoete verzen voor je schrijf
waar naar ons hele wezen smacht
of het nu nacht is of ook dag
*********************
sunset 11-05-2020
weent mei
in roze rood
tot afscheid
felle kleuren
in ‘t juni-licht
slecht korte
lentedroom
langs woelige
levensbanen
*********************
sunset 11-05-2020
tijd met jou
vergaat als in een droom
en nooit weerstaat mijn hart
jouw hunkerende kus
dompelt mij onder
in een zee van gevoelens
ik lat me drijven
zwem met hen mee
en elke golf
brengt ons dichter bij elkaar
en in jouw ogen
ontspruiten zeeanemonen
*********************
sunset 12-05-2020
zandkorrel op zandkorrel
hoe gaat het, vraag jij
en je ogen slikken het onuitgesprokene in
hoe het me gaat, denk ik
en breek mijn vingers onder het tafelblad
helder en zonnig komt deze dag
wijl bomen schaamteloos paren
en kinderen hun vreugde uitschudden
zoals kersenbomen hun bloesems
ademen tussen lippen en leden
is zoals naar de klaagmuur sluipen
met ogen zwanger van het zwijgen
pupillen zonder liefde pendelen heen en weer
deze lente brandt ons de zon in het gezicht
en mijn huid wordt warm onder jouw vingers
zon kun je niet tanken
net zoals je liefde niet kunt vasthouden
wat blijft zijn een paar vragen
enkele gebroken vingers
en een heet gloeiend vel
laat ons het leven weer leven
zeg jij
de deur van de lente
opent zich voor iedereen
woorden kunnen gepeld worden
en leven is ook een maar woordspel
net zoals op vreemde stranden
zandkorrel op zandkorrel groeit
midden in de liefde
midden in een bloeiende lente
*********************
sunset 12-05-2020
de werkelijkheid van slaap
[rust, ontheiligd
door rennende vingers
over donkere toetsen
behaagt het blauw:
beeldschermverlichting]
met half gefocuste ogen
ligt de mensheid op sterven
maar ambitie beademt
de angst voor de toekomst
masseert het hart in het nu
stroperig stopt de tijd
vult elke ruimte
als met dwarrelend stof
gedachten verzamelen zich
druppelen op het wit van het blad
langzaam wankelt realiteit
en de werkelijkheid van slaap
gaat voorzichtig op weg:
voeten op bedauwd gras
en de zon in het gelaat
*********************
sunset 13-05-2020
tot in het zomerblauw
slaap dromerige zee
mijn thuis
tot in de hemel, zeilend
vind ik geen horizon
al haalt het jaar
koude dagen, in bitterheid geboren
weer naar huis
heeft hout splinters verloren
nu de tijd wortelt
hopeloos roeiend, roepend
wordt verte begrensd
door enge wanden
tot in het zomerblauw
*********************
sunset 13-05-2020
steeds en altijd maar liefde
en jij benoemt mij dingen stom
met al jouw kleur-gedrenkte blikken
ik vraag nooit meer naar het waarom
want niemand kan ze mij ontrukken
hoe lief ik toch al dees momenten
en ook het tijdloos zeker weten
wanneer de ochtend met veel kunst
de dag reeds voegt tot een geheel
dat traag zich naar de avond spoed
en in het stille wat mij blijft
in d’ eeuwige pols van levenszee
die al het bangen uit mij drijft
daar leer ik pas erkennen
dat enkel liefde leven schrijft
*********************
sunset 13-05-2020
Assisi (I), 23 jaar later
spraakverloren de storm
waaraan ik mij overgeef
aan het beven, en toch
draagt jouw spoor
het aloude verleden
vermoedt niet
de snelle terugkeer
van het leven
edoch, nooit tegelijk
maar ook nooit weg
ligt in alles verandering
de eeuwige drang
naar het zijn
in ’t grove toch fijn
en steeds weer
opnieuw geboren
*********************
sunset 14-05-2020
zoals geen andere toon
zoals geen andere toon
blijft toch die ene zucht
wordt in het zwijgen wijs
en trekt mij heen en weer
uit mijn tristesse
beef, leef, zeg jij,
vloeit in het heden mij,
waar d’ één de andere wil,
uit ’t hart van jou mij in de zin
welk dag-begin na nacht
en welk een wonder
waar ’t liefdesritme speelt
als enkele melodie
in jou, in mij, als één
*********************
sunset 14-05-2020
als wij ons lieven
is tijd ruimte
volgen wij het gezoem
van oneindigheid
tot voorbij de sterren
waar jij mijn verlangen
jouw nabijheid schenkt
luisteren wij liefde
zacht omarm ik jou
met mijn warmte
bij engelengezang
van de eeuwigheid
*********************
sunset 14-05-2020
in liefde mijn
en met haar mond zuigt zij de sterren op en uit
she isn’t a señorita boys, zij is een vrouw
die cowboys willen vangen met hun lasso
al stillen zij, stillen zij niet haar verlangens
zij is de zonder zonden slang uit Edens tuin
als helder wit, zo zien mijn ogen haar
en lieven doet zij wild als een oleander, breekt Adams rib
haat de afhankelijkheid en springt van elke klip
in ’t diepe, het ongewisse; zij trekt gevaren aan
is kleine jongen, eervolle ridder, man
en in haar mond sluimeren de sterren, maan
waaruit kinderen geboren worden; zij is de rode roos
in mijn bestaan die Eva’s sensualiteit
met Liliths macht vereent, in liefde mijn
*********************
sunset 15-05-2020
liefde, liefde
aarde dankt het jou
laat naast aurorakleuren
rouwmantels fladderen
en uit je mond
klinken liefdeswoorden
met pure, zuivere stem
grijpen je handen
smart en vreugd
en laat ons leven
*********************
sunset 15-05-2020
jij bent haar evenbeeld
ik ben de violist en jij mijn melodie
die zomaar uit de hemel valt
en waar mijn handen
jou strelend omarmen
zing jij mijn lied
liefde is nimmer een spel
zij zit veel dieper
soms koud als een novemberochtend
dan weer mat schemerend als de maan
is zij een huichelaarster die steeds de waarheid spreekt
een danseres in een rood kanten kleed
en zelfs in nachten waar zij harten breekt
is het toch zij die zich onvoorwaardelijk geeft
en jij, jij bent haar evenbeeld
wanneer jij slechts één enkele octaaf dieper gaat
weerklinkt jouw zang mij levenslang
*********************
sunset 16-05-2020
altijd zullen bloemen bloeien
zelfs in de zee
tot wanneer in een lente
de aarde breekt
en ik altijd wenen moet
weet je, soms voelt het
alsof ik het hele universum
op mijn rug moet dragen
*********************
sunset 16-05-2020
niet alleen maar een woord
liefde is niet alleen maar een woord
zij is zuiver rein water,
heilig
verstopt tussen
de winter en de zon
is zij later
verkoelende sneeuw
maar ook vroege bloesemknoppen
maagdelijk als een jonge ziel
of sober als een dorpskerk
zonder enige praal noch pracht
en heel dikwijls
niet te begrijpen
schenkt zij mij warmte
en een lach op mijn gelaat
wanneer haar glimlach
de kleuren van mijn regenboog
weten te vangen
sunset 17-05-2020
verloren blaadjes
in het licht van droefheid
waait een eeuwige wind
de verloren blaadjes
van een vergeten schrift
begraven in de urne
van verbrande woorden
het doel en kromme wegen
[de dichter, bijna uitgeblust
lacht met de nieuwe morgen]
warme regen omarmt hem
na een oorverdovende dag
hoort niemand zijn stil roepen
in het licht van droefheid
verwaait de eeuwige wind
verloren blaadjes
van een vergeten schrift
sunset 17-05-2020
wij leven volop lente
nog ligt nevel in de ochtend
hangt hij laag
over velden een waakzaam spoor
- bij ’t luiden van de klok
in d’ ochtend van de zondag
ontwaakt de dag
in koele schijn
vraag mij, ik zwijg
’t gefluister van de twijgen
vergeten en verloren
toch weer opnieuw geboren
weet ik om deze tijd
de zomer niet meer ver
nu fiere lente
in haar ja tot ’t leven
het tijdloze reeds weggegeven
ontspruit uit winters hout
het streven naar haar tinten
die zij reeds draagt
als bonte harlekijn
enkel het doldwaze in de zin
opent zij ogen wijd
en elke dag als nieuw begin
verloren is nu wintertijd
*********************
sunset 18-05-2020
ik bewonder de hemel
sterrenpracht fonkelt
nachtzwart wolkt
mijn adem van verlangen
waar ik leegte drink
lacht toch reeds zon
met al mijn hunkeren
en wanneer ik hemel bewonder
raken zich onze lijven
aan de rand van de eeuwigheid
aangekomen in het nu
draag ik jouw zijn
over al onze levenswegen
en zonder angst
bevraagt mijn waarheid
de lichten van het duister
maanbeschenen open plek
waar ons beven
dauw van de ochtend proeft
en nachtwind ons draagt
naar ver afgelegen oevers
- ik bewonder de hemel
nog steeds
*********************
sunset 18-05-2020
geen angst voor ‘t duister
ik ben in ’t donker, heb geen angst voor ‘t duister
aan de hemel, stralend helder, lichten de sterren op
ik hoor een vogelkreet, een uil is wat de roep mij zegt
mijn lijf wordt oud en toch geniet ik het als rijpe vrucht
tussen de zomerhitte en de geur van natte aarde
die ’t water gulzig opgezogen heeft
ga ‘k zonder enige verwachting door de dagen
achter aquariumglas van allebei mijn ogen
zwemmen bonte vissen
sluit ik ze, kan ik de zee zien en ruiken
*********************
sunset 19-05-2020
tot jij mij
tussen het gesjirp van krekels
en de glans van een witte maan
wacht ik op jou
en op het licht tussen daar en hier
- mocht ik eerst sterven
verzamel ik
op de weiden van gene zijde
dood gras en ook de lijfjes
van gestorven vlinders
leg alles behoedzaam
op bont glas
weer terug [bij jou]
bekijk ik het verzamelde
dan vlinderen zij of staan
fier in het nieuwe groen
licht is niet magisch
het is heilig
en ik zie de engel
die over ons waakt
ik begraaf mijn voeten
wortel hen in de aarde
en laat mijn twijgen
groeien als een hand
die slechts wacht
tot jij mij
de jouwe weer reikt
*********************
sunset 19-05-2020
onze lente
eigenlijk ben ik een klein blaadje
gestreeld door een zachte wind
dans ik lachend door deze lente
zie hoe bloemen de wereld kleuren
een lichte regen houdt me bij de hand
wolken vormen een witte zwaan
en een lichte bries verkoelt mijn huid
één zijn, geluk, verliefdheid:
dát is onze eeuwige lente
*********************
sunset 20-05-2020
ode aan ons dakterras
eerst:
betonnen troostloosheid
in een nachtelijk fladderen
van drogende was
en eenzaamheid die bevrijdt
waar wij zijn, samen, en alles
eerst:
een kunststof tafel
achter pas gezeemde ramen
het ruisen van bomen,
beneden,
en leegte, pijnvolle leegte
nu:
pure magie
waar alle dromen
nacht na nacht
ons brengen
naar dit idolate zuiden
in een wind
die al onze zorgen
wegneemt
omtovert
tot dronken makende
zomergezangen
onder een hemel
vol sterren
en een goedlachse
maan
*********************
sunset 20-05-2020
waar schaduw nog
de aarde tekent
de zon warm lacht
en ’t leven zoemt
graaf ik mijn handen
in vochtige grond
versier mijn ziel
met helder groen
en bonte kleuren
van tere bloemen
in ’t wetende
van liefde, leven
*********************
sunset 20-05-2020
nog steeds
aan de 18de maart herinner ik mij
nu reeds meer dan dertig jaar geleden
weende jij je 's nachts mijn leven in
uren hebben wij gepraat
en heel bedeesd nam jij mijn handen
in de jouwe - beiden lieven wij de zomer
ook de novemberdag waarop jij verjaart
- soms schijnt de zon en vroeger lag er
af en toe zelfs sneeuw, nu achterhaald,
en liet de liefde koude herfst verdampen
onze stemmen riepen zwaluwen terug
nog steeds strelen wij teder onze handen
*********************
sunset 21-05-2020
niets blijft eeuwig
hoe dikwijls smart
in verzen uitgeademd
zichtbaar gemaakt
en verworpen
wanneer liefde in zinnen neergezet
woord-gebonden zo dat zij blijft
al blijft niets eeuwig
niet de liefde noch het leed
*********************
sunset 21-05-2020
enkel zinsonderbrekingen
Hemelvaartsdag!
sinds de heropstanding
tellen we de tijd anders
al rest er altijd een marge
bij het cijfer van de doden
beter is het tijd te meten
aan de hoeveelheid gebroken harten
want een vaccin tegen oorlogen
heeft nog niemand gevonden
- tegen moord en doodslag ook niet
bewaar ons voor herfstkleuren
scheur bomen hun bladeren
levend van de twijgen
een Caribische winter
zou ons nu goed uitkomen
- enkel zinsonderbrekingen
in de gedichten
zijn echt
*********************
sunset 21-05-2020
en immer voel ik jou
nog streelt jou adem
mij met zulk een warmte
dat met geborgenheid gepaard
ons door de nachten draagt
en door ons lieven
ons van de eenzaamheid spaart
en zo behouden wij elkaar
geketend in de dagen
voel ik het, ’s avonds,
zacht nog en ook zelfs vaag
*********************
sunset 22-05-2020
ik ontblader jou
om met vingers
jouw naaktheid
te ontdekken
teken ik liefdevol
jouw rimpels na
hou van je lachen
dat in het mijne vloeit
zoals het water
en het blauw
in aquarellen
*********************
sunset 22-05-2020
wij ademen vrede
bladeren fluisteren niet meer
nu het buiten windstil is
in de schemering ademen wij vrede
en onze woorden raken elkaar
bij het kussen van vallende sterren
wij vertellen over komende zomer
waar zon brandt in de ochtend
leggen wij gedichten op tafel
van Guido Gezelle
naast die van Toon Hermans
verlangen heerst er altijd tussen ons
al vallen onze nachten
nooit in een leegte
*********************
sunset-23-05-2020
zomaar een lentedag
in lentehemel mijn blik
naar het blauwe, het groene
ach, red de bomen
als laatste wijsheid
van mijn hart
- overrijp reeds de kersen
vertwijfeld het denken
verwoord in gebeden -
daar boven
enkel het heldere
van hemel
voelbaar het zacht roze
in het avondblauw
engelslagen
vleugelend in ’t nieuwe
daar beneden
een eenzame ooievaar
vleugel spreidend,
weg
*********************
sunset 23-05-2020
lente in mei
rap dit geren
naar zomerse tijden
zingt 't lentelied
zonnig vroeg blij
trager de woorden
parelend in mij
klinken de tonen
altijd maar sneller
vlinders in blauw
de bloemen nabij
wervelende klanken
tot op het einde
lente in mei
*********************
sunset 24-05-20320
thuis en toch niet (uit: vroeger)
niet weggepoetst het cement
op de bepleistering van muren
reeds de geur van schimmel
ondergoed om te drogen
hangt op stoelen voor de stoof
de jaren zijn lastig en verweerd
deemoedig dwaalt het gedicht
door overbevolkte ruimtes
en vader drinkt zijn slok wijn
in de wasmand slaapt een kat
hier in dit huis is het winter
het hele jaar door
*********************
sunset 24-05-2020
jeugdherinneringen (uit: vroeger)
na gesproken woorden
sterft de mond
na het strelen, de hand
het oor na het fluisteren
niemand leerde me ooit
dat het belangrijk is
je hart te voelen
in momenten van liefde
*********************
sunset 24-05-2020
daar waar ik
je ruimte betreed
met een taal
die uit de ogen vloeit
alsof het een zwijgen is
daar, precies daar
wil ik naar toe
als een ochtendgedicht
dat de dauw
op je lippen droogt
en zomerstormen
tot zwijgen brengt
*********************
sunset 25-05-2020
de tover van poëzie
’s ochtends in alle vroegte
naar de dag voelen
alsof gedachten vlinders zijn
vleugel-schitterend
[dit vleugel-schitteren is niet meer
dan een hoeveelheid deeltjeslicht
in een heel fantasierijk beeld]
doorheen het hemelblauw vloeien
de zee der lusten ploegen
stranden op de kust van hartstocht
waar het schuim der golven
heet-warm in ons gezicht slaat
en luisteren naar de tover van poëzie
********************
sunset 25-05-2020
doodgevroren
melodieën vol vuur zeilen
zon in de mond druppelend
in het stof van nissen der nacht
jij bezit de gouden kelk
en ik de heilige staf
zo straalt de monstrans
bevrucht de eicel
in vader-moederaarde
scheurt ogen door het kijken
wijl ik trouwhartig tranen vlecht
- gedachteloos
vaalgekleurde mensenlege paden
plukken woorden van mijn lippen
angst beeft onder de boog van ribben
streeft wolkenzwevend naar het mogelijke
bedrukt buitensporig elk falen
nu bloedtongen de aarde likken
en puin in het avondduister slaapt
- doodgevroren
*********************
sunset 26-05-2020
tot ik stokoud ben
zou ik in strofen kunnen lieven
kuste ik jou een sonnet
onzer beider lijven schreven
poëzie in een hemelbed
werk nog nimmer uitgegeven
fluisterden wij huid op huid
heel de wereld zou het lezen
dat ons liefde was vertrouwd
maar ik kan geen verzen dragen
geef hen aan de nacht alleen
waar de sterren droevig klagen
groots de mens die vrijelijk weent
wijl mijn lippen lyriek schrijven
traant mijn oog reeds het bewijs
blijft mijn hart zich naar jou neigen
tot ‘k stokoud ben, kaal en grijs
*********************
sunset 27-05-2020
want wij groeven zelf de graven
en zo ruizelt heel mijn voelen
in een urenglas dat drijft
zal mij ’t hart en geest verkoelen
waar de liefd’ in zand zich schrijft
in mij schudt een heel groot beven
als een anker dat nu breekt
één woord slechts nog maar verwijderd
voor dat zelfs de stilte spreekt
koude ligt over pupillen
alsof zomer nu reeds sterft
in een zacht herfstig verstillen
dat dit leven heeft geërfd
want wij groeven zelf de graven
waarin wij gevangenen zijn
kunnen ons nu nimmer laven
aan de warme zonneschijn
*********************
sunset 27-05-2020
nog steeds
tijdgedroomde vensterbrede horizonten
liggen als bruggen op wegen
zij heeft nooit mijn naam in hout gebeiteld
wel de hare in steen gehouwen
de hemel houdt zijn adem in
wanneer dromen de dag zijn ontrukt
rust veelnervig mijn blik op de plankenvloer
gemis groeit door heen de jaren
de zon schuift haar schaduw vooruit
lang nadat elk vergeven gedoogd
kan zomer licht niet meer houden
draait het in doek voor een vlucht
waar zijn de zwaluwen die uit pupillen zingen
en in kuiltjes van wangen dansen
stilte heeft zich in bloed genesteld
herinnert zich ondeelbare vensterbanken
jouw tijd heb jij in plooien om je heen gehangen
elke bede teruggekaatst door de steen van je hart
zelf een graf gegraven om je heen
en toch, steeds als ik naar de hemel kijk
hoor ik het kind in mij dat weent
*********************
sunset 28-05-2020
een hele zomer lang
zonnegoud waait door de dag
waar ik jou zie
daar aan de oever van het water
glijden zwanen statig voorbij
roepen zwaluwen luid
wouden branden in een droogte
een danslied weerklinkt
en heel behoedzaam
schrijdt ’t liefdeskind doorheen de dauw
gestreeld door warme wind
mijn haren sedert jaren grijs
hangt gouden zijde in de twijgen
in heldere hemel, stralend blauw
bloeit heerlijk nu de lente
een hele zomer lang
*********************
sunset 28-05-2020
liefde puur
jij toont mij jou betoverend mooi
romig wit en liefelijk vertrouwd
bijna als bloesemde lente
jouw tere geaderde huid
waar lust zich uitbreidt
ruimtes altijd groter worden
- in ons ontvlamt liefde puur
een paar sterren, de maan
en wij met uitgespreide vleugels
vallend tot in de hemel
*********************
sunset 29-05-2020
lentekolder
warmer de grond onder bloesems
de vrolijke vissen, het licht
tedere, zachte melodieën, akkoorden
bewegingen van handen
en werkelijk het schitteren
nu, hier, de blauwe geur
de diepe wateren, de blijvende tijd
de wind, de golven, een steen
*********************
sunset 29-05-2020
misschien
[in de verkeerde tijd
op de verkeerde plaats
gaan uren toch juist]
vindt het kind geen vader
blijft omgekeerd de vraag
om elke reden te tonen
de tijd te laten staan
in de hulpeloosheid
van de onervaren jeugd
op het einde der dagen
leef ik in beelden
als parels die wortelen
in water; ongrijpbaar
voor anderen in de lucht
die wij samen ademen
en in ijle ruimtes
leer ik geborgen te zijn
ook al is het eenvoudiger
woorden uit stenen te pellen
hopend dat wat ik geloof
goed is, was en blijft
misschien
*********************
sunset 30-05-2020
enzovoorts
[toen ik nog kind was
voelde ik niet
dat ik een kind was]
jaren schilder ik in beelden
zó dat zij mij bijblijven
want zou ik de lentes
niet in mijn hand houden
bleef de vroegere tijd
onveranderd
gedompeld in het licht
schijnt zij mij terug
vaderloos
en moeder die enkel
haar oudste zoon
kent
dwars over de zee
liggen schaduwen van bomen
schreeuwende meeuwen
lover in de twijgen
en mijn vermoeide woorden
aan een zijden draad
hangt de stilte
in mijn hart
enzovoorts
*********************
sunset 30-05-2020
lenteonweer
stilte rust in hemel
als horizontale lijn
tot zij diepte krijgt;
donkere oervogels
zien zichzelf niet
opgesloten, gekooid
zij spelen met de wind
bouwen donkere torens op
rimpelen uiteindelijk
de gladde waterspiegel
waar zij kervend snijden
in een reeds woelige zee
diep ademen zij het bos
blazen zwaar de lucht uit
donderen diepe zuchten
uitdovend in felle bliksems;
in schemer zwijgen bomen
weldra roepen raven
de stralende zon weer terug
*********************
sunset 30-05-2020
zeg mij, hoeveel harten
heeft één enkel leven
hoeveel tranen en dromen
leg je adem rondom mij
en ook dat heldere blauw
van deze zondagochtend
verder hoef ik niet denken
*********************
sunset 31-05-2020
Pinksterzondag 2020
stemmen spreken
en ik vermoed
verwaaide beelden
achter regennat glas:
het dorp en de velden
doorkruist door
zwijgende wegen
huizen kennen
geen enkel gevoel
voor het verleden
ook al zeg ik
dat ik terugkom
is het een zondag
waarin zij elkaar
toch niet ontmoeten
rustig betreed ik
de zon doorstroomde kamer
waarin tijd zich toont
in half slapende uren
stof dwarrelt door stralen
en ik hoor stemmen spreken
al heb ik geen enkel vermoeden
*********************
sunset 31-05-2020