Ik kus je lippen wond
nog steeds kus ik je lippen wond
droom dat een god ons in zijn armen houdt
jij, in je bloemenkleed, volborstig rond
en het onzichtbare in het midden
zie ik je silhouet als zeemeermin
die dansend zich verheft
in bruin in geel tot alle sepia kleuren
raak jij mij nimmer moe
en in de agonie van jouw verlangen
ring jij naar adem en zucht je mond
tot sterren tranen smachten
en door het ochtendlicht beroert
doorstroomt de liefde onze aderen
en ik, ik kus je lippen wond
mijn bron waaraan ‘k mij steeds kan laven
*********************
sunset 01-09-2020
liefde is
raven en vuur en wind over velden
in ‘t koude van sterren de stoffige maan
en jij, liefste - tranen stromen uit mijn hand
schrijven in ’t zand onze namen
zelfs in vreugdevolle dagen
wordt de beker gevuld tot aan de rand
horen wij het sissen en kraken
de verzen en dakloze planten
noch de raaf op de winden
en ook niet de stad achter hekken
noch het zout van torenhoge golven
zelfs niet de droom van populieren
of de auto’s op de steile bruggen
kunnen in onze cocon binnendringen
waar nauwelijks hoorbaar ’t zuchten klinkt
voor alle tere vlinders stervend op handen
een klein graf in vreemde bodem
afgesloten door een zware steen
verslaat nimmer liefdeswoorden
uit oprechte reine harten
*********************
sunset 01-09-2020
donkerblauw
op het dak
landt de slaap
als donkerblauwe duif
hoor ik haar zacht trippelen
in de stad van mijn zwijgen
koert de slaap
als een donker blauwe duif
en ‘k vraag mij af
of zij de weg vindt
naar mijn ogen
*********************
sunset 01-09-2020
jij lacht me toe
zacht-rode lippen
liefkozen de mijne
je ogen stralen
voeden mijn zicht
jouw geur zinkt weg
diep in mijn borst
jouw ogenlicht
legt mij
op jouw blanke huid
jij lacht me toe
ik dicht jou mij
niet voor het eerst
liefde wervelt om ons heen
wanneer ik jou
zuchten in de kamer schrijf
zó dat het jou
duizelig wordt
*********************
sunset 02-09-2020
aan de waterkant
sterfelijk als vissen zijn ook de golven
’s zondags trekt de huid zich terug
en lokt me naar buiten in ’t weidse
waar ik langs het aangespoelde loopt
de doden in boten vervracht
en hen vaar naar de overkant
’s avonds zet ik mij met een boek
in een hoekje en geniet het ruisen
maanlicht valt door het venster
om niet te zinken, wrijf ik me in met teer
slaap bouwt reeds een volgende golf op:
vers geblazen glas en vlokkend schuim
ik boetseer woorden vanuit mijn hart
*********************
sunset 03-09-2020
hier waar blauwe luchtschepen opstijgen
liggen mijn velden, groen bedekt
waar wij liefde telen doorheen de jaren
leven kietelen zelfs als wortels verdwijnen
hoor ik bomen wispelen en fluisteren
leven wij als in duet, samen
blazen vier winden om in evenwicht te blijven
de balans nog nooit uit het oog verloren
*********************
sunset 03-09-2020
herfst
wanneer het buiten donkert
verkouden de voeten
liggen hunkerend harten
in verstarde lakens
op het nachtkastje de klok
de blik naar buiten
het knakken van botten
In het gemeenschappelijk bed
en daarvoor in het stof:
de sporen van het lopen
op weg naar daar
waar elke zomer eindigt
*********************
sunset 03-09-2020
het niets valt uit elkaar
vraag niet naar smart
de nacht ontwaakt
ook zonder ons
wees niet bevreesd
de tijd verwijdert
zelfs zichzelf en jou en mij
van heel alleen
en vanaf nu tot in het heden
wordt alles nieuw
kan ik je alles zeggen
van toen ik nog
tussen de velden liep
niets van jouw tranen wist
en wanneer eindelijk
alles draait en staat
omarmen wij ons teder
en blijft het leven daar
bij jou en ook bij mij
het niets valt uit elkaar
in deze nieuwe wereld
die enkel liefde is
*********************
sunset 04-09-2020
denkend aan Beiroet
[het puin ontstegen
met lege handen
in nieuwe dagen
het ongewisse]
geen tijd om te treuren
hoever sterft het leven
hoe dichtbij de dood
hoop echoot verder
in ’t ontwaken van ochtend
kleurt bloed nog steeds rood
*********************
sunset 05-09-2020
herfst
aan het begin van de dag
een bleke regenboog
over de bossen in de verte
elke wens wordt verdronken
door wenende wolken
van tranen van mensen
over een vluchtige kleurpalet
vliegen zwermen van vogels
richting het zuiden
zij vluchten voor de herfst
*********************
sunset 05-09-2020
ik kan het slechts hopen
ik leg mij, rusteloos,
in schemering van gevoelens
mezelf wiegend, werp ik mijn blik
naar de hemel, sluit mijn ogen
onder mijn ogen voelt het vochtig
ik hoop maar
dat het komt door de regen
*********************
sunset 05-09-2020
ook mijn eigen leven
de meridiaan overschreden
weet je wat komt
heldere luchten en reeds
afvallende bladeren
ver voor hun eind
dagen die korten
maar nog is er tijd
[gedachten aan winter
sluipen nabij]
wanneer droefheid dan
in gedichten zich nestelt
over sterven en tranen
de zon niet meer schijnt
is er dit weten
van het vlieden der jaren
en heeft ook mijn leven
slechts dat wat het krijgt
*********************
sunset 06-09-2020
een zondagse herfst
lichtvoetig veegt de herfst
de sporen van de zomer uit
tovert verse nieuwe voren
in eerder getinte gezichten
wetend om des levens horden
lachend over al het zware
nu nog in de zin van het zijn
in wel honderdduizend kleuren
’s ochtend,
schoon gespoeld door regen
’s middags enkel zonneschijn
*********************
sunset 06-09-2020
in donkere hoeken
schminkt zich de nacht
openen zich deuren
en vallen mensen
in luide straten
een eeuwig murmelende
zee van stemmen
verscheurt aangespoelde woorden
verwart de zinnen
ongebonden
het leven
*********************
sunset 07-09-2020
wanneer de nacht valt
samen met langer wordende schaduwen
te groeien is net zo een illusie
als met een echo te discuteren
in een babylonische wirwar van woorden
ontsteken zich straatlantarens
dempen met avondlijk rood alle geluiden
op het einde probeer ik je met een gedicht
in slaap te wiegen, ook al heb je angst
voor korreltjes zand in je ogen
*********************
sunset 07-09-2020
in versluierd blauw
in schuine cirkels
trekt een vermoeid gespan
de zonnewagen
door de septemberhemel
wielnaven flikkeren
fonkelende stilte
druppelt in de het water
in versluierd blauw
heeft de herfst heel zacht
een eerste venster geopend
luid dreigend motorend
nadert een vliegtuig
zijn landingsbaan
werp oorverdovend geluid
over de aarde
gezeten op een bank
lees ik in de schors van de bomen
regie-instructies voor de namiddag
het draaiboek van de avond
heeft nog lege bladen
waaruit witte vlinders
omhoog zweven
de nacht is nog ver
*********************
sunset 08-09-2020
gevoelens blijven
romantiek sluimert
in ’t hemelbed
verdrinkt in warme ogen
erotiek laait hoog op
in hunkerende schoot
verbrandt op naakte borst
geilheid masturbeert
in het licht van sterren
onder maagdelijke lakens
verlangen voert
zieke stadsduiven
in mensenlege straten
het gewonde hart
laat zielen wenen
zij willen nog niet sterven
*********************
sunset 08-09-2020
herinneringen in ‘t nu
jeugdherinneringen:
laatste woorden van vrienden
met wie ik samen
huizen fantaseerde van gebouwen
in onze omgeving
dit leven beleefde
en nergens een einde zagen
eerst straten veroverden
dan hele wijken
en uiteindelijk vraten wij de stad
wanneer zij front vormden
kregen wij rammel
maar wanneer ik las
schiep ik nieuwe herinneringen
in mijn jeugdschemering
half kind slechts
onder reuzegrote vensters
jugendstil
en eikenhouten meubels
voor mij was er geen toekomst
ik verbloedde
in letters van gedichten
ketende mijn smart
kon mij nergens verstoppen
dacht mij groot
onoverwinnelijk
al bracht jij mij pas tot leven
anders dan hij die mij verwekte
of zij die mij baarde
verlaat jij mij nooit
en ik werd, ben zowaar
voor jou enkel slechts poëzie
*********************
sunset 09-09-2020
een heerlijk begin
nog wat vermoeid van de uren
die mij door eerdere dagen joegen
wandel ik rustig door deze tijd
nevelsluiers heten mij welkom
lachen mij een Indian Summer
als belofte in het gezicht
stap voor stap, bedachtzaam
en enkel voorwaarts kijkend
laat ik elke haast achter mij
vier herten, één voor elk jaargetij
houden mij vanuit het veld
zonder enige angst in de gaten
een heerlijk begin van vrije tijd
*********************
sunset 09-09-2020
in de nacht
weggezonken,
met om je heen mensen
die slapen
zij vinden zich
onder neerhangende hemel
op koude grond
door elkaar geworpen
hun voorhoofd op hun armen
ademen zij aarde
jij waakt,
eentje slaapt nimmer
*********************
sunset 09-09-2020
voorbij,
het rood van papavers
nu zonneklanken zwijgen
een mild lachen
siert herfstelijke wangen
in de blik gevangen
weerbarstige kalende taken
*********************
sunset 10-09-2020
volg hen
geluiden aan de stam
als een belofte aan vuur,
warmte, wil weten
hoe zij knuffelen
beschermen, omarmen
in tijden van winter
vind ik verdroogde bladeren
wervelend in wind
omhoog waaiend
knisperend
onder mijn voet
*********************
sunset 10-09-2020
dag van dode zwanen
ik staar in de hemel
het laatste zonlicht
spiegelt zich in plassen
ik trek mijn schoenen,
kousen uit
- de tegels zijn nog warm
ik loop langs de rand
van het dakterras
op de muur ligt jouw omarming
ik neem haar in mijn armen
mussen vliegen, duiven wandelen
- net als ik
wind streelt mijn gelaat
en tussen de rozen liggen zoenen
ik raap hen op, steek ze in mijn zakken
mijn voeten zijn vuil
en het wordt langzaam donker
- het is de dag van de dode zwanen
*********************
sunset 11-09-2020
voor jou
een blauw schemerende steen
vertrouwd zweven herinneringen om ons heen
wij vinden voorbije tijd terug
wij zijn niet jong noch oud
onze verbondenheid innig
tot diep in ons innerlijk kind
wolken uit goudstof in jouw gezicht
bevries ik de dag, beitel hem in een parel
want wij zijn altijd voor elkaar en samen
*********************
sunset 11-09-2020
nergens een spoor van angst
zodra het avondrood vergloeit
komt nacht geluidloos als op uilenvleugels
draagt dromen in ’t gevederde
en ook jouw geur
vermengd met late zomernacht
van bossen onzer tochten
en 't warme zand aan waterplassen
en soms de geur ook van je bloes
waarin nog lichaamswarmte huist
als ik jouw armen raak
waarin ik mij
nog steeds na al die jaren
bij dag en ook bij nacht
gewoonweg veilig voel
en bij ‘t betoverende van jou
dat door verlangen nog altijd wordt gevoed
voel ‘k ook mijn hunkerend hart
in al zijn eerdere eenzaamheid
heel simpel overlopen in het jouwe
en nergens enige spoor van angst
*********************
sunset 12-09-2020
onsterfelijk die ik lief
als een blad dat in de herfst
van de bomen afwaait
zo is het leven
ook mijn dagen zin geteld
maar waarom zou ik treuren
als een zeldzame plant
bloeide ik ettelijke keren
en op elk einde was het waar:
met jou aan mijn zijde
viel het leven nooit zwaar
wanneer mijn tijd gekomen is
lief, lach en dans
speels in de wind
ikzelf zal spelen als een kind
met alle wolken aan de hemel
onsterfelijk allen die ik lief
*********************
sunset 13-09-2020
lang wil ‘k niet treuren
raven krassen, zeggen dat het herfsttijd wordt
bladeren hangen bevend aan de twijgen
zij willen nog niet sterven, enkel zich slechts neigen
nog niet bereid om op de aarde neer te vallen
de ochtenden reeds koeler, nevels zweven
verzilveren stiltes die zich heel geruisloos weven
traag lijkt mij plots het eerder jachtig leven
als in ’t onzichtbare gevangen
tot plots de zon breekt door de takken
en druppels dauw fonkelen als kleurige kralen
de herfst met mooie beelden staat te pralen
tot schoonheid in ’t afsterven weg zal zakken
zal ik niet treuren om dees aarde of verlies
daar morgen lente weer voor bloeiend leven kiest
*********************
sunset 13-09-2020
uit vocale hoeveelheid
in twijgen van gevoelens
hangen woorden
fluisteren stemmen
uit vocale hoeveelheid
waait soms het onrustige
wilde
in de winden
vallen lettergrepen zwijgen
tussen helmgras
spelen laatste zwaluwen
breken zinnen
uit de schors van herinnering
druppelt hars
*********************
sunset 14-09-2020
woorden graven zich in
[schepen varen niet meer
naar vreemde stranden]
woorden graven zich in,
in zolen en vorens van velden
zullen zij over ons heen groeien
de volgende lente
tussen gestrande gedachten
en vermolmende planken
ik leg de zee aan je voeten
waarvan elke druppel
traag omarmend golft
naar een plaats
aan de andere kant
van het licht
eeuwig hoor je het ruisen
*********************
Domburg
sunset 15-09-2020
tot diep in de nacht
hangen mijn lippen
aan jouw mond
in het licht van kaarsen
schilder jij
onze intiemste ogenblikken
soms legt je vinger
mij stilte
in mijn gezicht
********************
Domburg
sunset 15-09-2020
verlangen woont in jouw stem
wanneer jij mij ’s nachts
van de zomer spreekt
zingende tonen
uit de venster hangt
in schaduw van eerdere dromen
leg jij mij liefde op het kussen
en in het maanlicht
groeit een intens verlangen
dat ook de winter
hartewarm mag zijn
*********************
Domburg
sunset 16-09-2020
in deze nazomer
wiegen zonnebloemen
aan de rand van het veld
in de ochtendzon
vlecht ik bloemen tot kransen
bind ze ons om ons voorhoofd
voor ons staat
weer een nieuwe dag
van enkel liefde
*********************
Domburg
sunset 17-09-2020
novemberkind [voor mijn lief]
eens vluchtte jij
in tussenruimtes van woorden
verstopte jezelf
in donkere kleding
november sneeuwde
met zachte vlokjes
zij streelden mijn hart
lieten lente bloeien
midden in de koudste winter
********************
Domburg
sunset 17-09-2020
in woorden huizen vogels
[geopend, de stam van woorden
aan de sneden van jaarringen]
wij mengen de kleuren van dagen
op onze lippen
leggen hen in onze taal
stilte klinkt luider dan onze stemmen
in woorden huizen vogels
die in de lente nesten bouwen
reeds valt lover van twijgen
zijn er gaten in de wolken
waaraan onze blikken zich hechten
*********************
Domburg
sunset 18-09-2020
liefde als veelkleurige bloemblaadjes
in schaduw van appelbomen
swingt de schommel
in een andere tijd, ademen wij
luchtbruggen tussen ons
nog sproeit de nazomer kleuren
en wacht op ons in de herfst
voor dat wij beginnen te zwijgen
en in gedichten vallen
in hoge kronen van dennen
kraakt nog steeds hitte
en scherpe geluiden
liggen als dennenappels op gras
liefde dragen wij
als veelkleurige bloemblaadjes
op onze handen
*********************
Domburg
sunset 18-09-2020
oogst bereid
in berkentwijgen
aan de zijde van de zomer
loop jij blootsvoets
weeft zich lachen
door jouw stem
woorden schallen
vanaf strepen blauw
die oogst bereid
zich in handen leggen
ik kan hen grijpen
vóór dat de herfst
door onze nachten blaast
*********************
Domburg
sunset 19-09-2020
wij bouwen dammen
wij zwijgen vloeiend onze onrust
schudden het licht van onze schouders
het gewicht is te zwaar voor de dag
wij wandelen langs het strand van de zee
werpen kushandjes naar de vissen
zij lossen zich op tussen het schuim
toch bieden wij het water onze schaduw
als ruil tegen schelpen en zout
maar de golven laten hem liggen
wij zetten vallen uit
voor de roofdieren achter onze ruggen
sturen onze stemmen voor ons uit
bouwen dammen als bescherming
tegen de woelige tijd van het heden
*********************
Domburg
sunset 20-09-2020
liefdevolle nachten
zo af en toe
valt de tijd
uit de dagen
blijven er enkel
wat rode strepen
in hun stilte
verwijder ik
het noorden
de bossen en stenen
waarop regen parelt
slechts enkele ogenblikken
duurt deze woestijn in mij
- ik doorkruis oases
en zilveren waterplassen
onder sterrenregens
van liefdevolle nachten
*********************
Domburg
sunset 20-09-2020
in onbestemde kleuren
in mijn kast:
een zwart gat
waarin woorden
verdwijnen
sommige zweven
onuitgesproken
over me heen
in onbestemde kleuren
waaraan alles kleeft
als aan vliegenvangers:
strand en zee
gras en zomer
de geur van hooi
jaren schommelen
gewichtsloos
door de ruimte
ik open het venster
hoor hen druppelen
*********************
Domburg
sunset 21-09-2020
zij geeft zich mij
zij geeft zich mij
goud is het dienblad
waarop zij amoureus
mij knuffelt en beweegt
haar irissen bloeien
als ranonkels op een delicate zijde
als ik haar zo op ‘t laken zie
denk ik aan een café au lait
kleuren imploderen prachtig
onder haar tepelhoven
is het een kleurenrijke tuin
met volle warme geuren
een stukje universum
dat zich hunkerend toont
als ’t hele lijf beweegt
erotisch in sublieme gratie
*********************
sunset 22-09-2020
uit weiden
nevelt mijn spraak
zoals de herfst
in sluiers verwaait
vallen woorden
van mijn lippen
sommigen grijpen je
zij echoën in je hart
*********************
sunset 22-09-2020
nog spreekt de zee
reeds ligt verlangen
in onze dromen
dragen schaduwen
geen gezichten
en om de halzen
de sjaals enger
de toekomst staat
geschreven in de sterren
al spreekt de zee
nog zacht vanuit de verte
van afscheid
en voorbije, mooie dagen
jij naait reeds bonte zeilen
uit de stof van mijn gedichten
snijdt met jouw roer
door al mijn woorden
het ankeren laat jij over
aan de toekomst
*********************
sunset 23-09-2020
de nazomer in hun lied
onze spraak dragen wij
naar boven op daken
op ladders van woorden
toch is ons thuis
het gras onder onze voeten
en ook de haag
die ons spelen omsluit
in toppen van bomen
merels
zij dragen de nazomer
in hun lied
*********************
sunset 23-09-2020
herfst
ik leg zomer in jouw handen
en tot op het eind
werpen wij eeneiige schaduwen
nog over het gras
spreken over tijden
zonder vouwen noch grenzen
tussen eerste herfstige dagen
stil valt de nacht uit de bomen
en wind oefent dáár
op het pad naar het bos,
treurt om het sterven van bladeren
en kleurt fleurig
het nog immer groene mos
*********************
sunset 24-09-2020
ontastbaar
de zeilen
waarin wij onze wolken bergen
hangen vochtig en slap
in de wind
wij beloofden ons schapen
op de dijken, geen onweders
waarin bliksem vurig schicht
maar de zon
kunnen wij niet grijpen
ontastbaar duikt zij weg
onder onze kiel
*********************
sunset 24-09-2020
diep in mijn hart
vouw jij in nacht
de slaap op mijn gezicht
staat in het ochtendlicht
toch reeds de dag
houdt in zijn handen
wat hij ons belooft
een droom
naar links gericht
en aan de randen uitgefreesd
trek ik mij over ’t hoofd
draag hem vol trots
tot in de avond
waar ‘k jou te rusten leg
diep in mijn hart
*********************
sunset 25-09-2020
lege schelpen
[denkend aan Zeeland]
op sommige dagen
reik ik je een glas
woorden, gezouten
door de Noordzee
tussen lettergrepen
verzamelt zich schuim
fijngewreven door de wind
enkel een zandige klank
trekt mij over duinen
achter de dijken
liggen alle vragen open:
lege schelpen
waarin niemand woont
*********************
sunset 25-09-2020
mijn lievelingskleur
is het wit van stilte
wanneer de ochtend verbleekt
zwijg ik bij de laatste sterren
versta het fluisteren van winden
en zie mij langzaam worden
in alles wat is
liggen mooie woorden
waarvan ik geen enkele pluk
ik laat hen liever rijpen
*********************
sunset 25-09-2020
het geurt reeds winter
een weidse zee houdt mij
stevig in zijn hand gevangen
en voor dat het ochtend wordt
werpt zij mij tot in het midden
van hoge naakte duinen
door golven gebroken
en reeds herfstig koud
ben ik het fluisteren aan oevers
leef op het strand in de regen
met uren zout zanderig op mijn huid
wanneer jij mij vindt
zijn mijn woorden opgedroogd
geurt het vasteland
reeds naar komende winter
*********************
sunset 26-09-2020
het schuwe gisteren
door het asfalt
breken bloemen
in de scheuren
waarover wij rijden
misschien heet leven wel
met berken zwijgen
zich aan dagen leunen
nieuwe vormen vinden
uit zachte stemmen
waaien bloemzaden
die op onze huid
groeien als witte rozen
herinner je:
het schuwe gisteren
ligt altijd nog
voor onze voeten
*********************
sunset 26-09-2020
stil gevouwen
ligt de bloes,
ligt de broek,
ligt het ondergoed
en jouw borst
wit gespleten
ligt boven
het kloppend hart
het strakke
van gekleurde huid
op het laken
wordt nimmer koud
*********************
sunset 26-09-2020
tussen de hemel en jou
jij zegt: in het wit
zijn alle kleuren thuis
wijl mijn blauw gedicht
door de nacht echoot
het kent geen regen
enkel het weidse uitspansel
in het avondlijke licht
de schaduw van bomen
houdt mijn woorden gevangen
tussen de hemel en jou
*********************
sunset 27-09-2020
de nacht verbleekt
de maan koelt bevend
zijn gelaat in ’t water
de zee blijkt uitgedroomd
’t verlangen zwalpt in golfjes
aan de oevers
waar elke dorst verzandt
en nacht verbleekt
in t ochtendblauw
sterven de schaduwen blind
wanneer de zon mij wekt
mijn hart nog vol gevuld
als ben ik pas gekust
*********************
sunset 27-09-2020
de kern van mijn ik, mijn zijn
mijn jaren kruipen
traag over vensterbanken
hun hete adem
laat sterren stromen over ’t glas
en in de tuin des levens
knaagt aan mijn vruchtvlees
tijd, en door haar keel
stroomt ’t bloed als rode sap
en laat mij beven
maar tussen ’t immer groene gras
ligt opgebaard en blootgelegd
de kern van mijn ik, mijn zijn
*********************
sunset 28-09-2020
woorden in een zee
op het einde
kleurt koude zich
in ’t eigen net
uit dikke bloemen
op de ruiten
wij staan op oude huid
van deze aarde
en vragen groeien
als bosjes onder onze voeten
af en toe
reikt er soms eentje
naar een bleke zon
woorden werpen wij
in stilte van de zee
opdat wij antwoorden
in netten kunnen vangen
edoch, wij vissen enkel
troebel water
*********************
sunset 28-09-2020
avondlijk uitgangsleven [uit: vroeger]
en wanneer dan ‘s avonds in de schemer
jouw kleed verwordt tot plooienrok met stof
dat traag zich in mijn ogen steelt
zó dat ‘k mij wend naar jou ook al is avond nog
heel jong en ik jou vraag naar waar jij gaat
met al jouw dromen wensen uitgangsklanken
die echoën wanneer wij beiden deze nacht
souperen en daarmee ons als wondermooie vangst
met cocktails om een uur of twee onder lantarens
waar nachtvlinders zich aan lampen verbranden
tot ‘t stoffelijke zich ontdubbelt, ‘ochtends
wanneer de stad ontwaakt in ‘t eerste licht
*********************
sunset 28-09-2020
in netten van vissers
weer sluit ik jou
vast in mijn spraak
en door elk woord
stroomt nog een rest
van laatste vloed
aan de rand
van herfstige dagen
zwemt traag een tijd
naar ‘t ander land
[daar liggen geen schepen
gemeerd in de haven]
in netten van vissers
drijft voor altijd onze liefde
*********************
sunset 29-09-2020
in honderdduizend levens niet
er bestaat geen jij, geen mij,
enkel slechts warme huid
en niemand die het voelt
slecht ik die je beroert
maar nooit genoeg
in nimmer enige nacht
die ademloosheid is steeds en daar
en ook het zuchten en het steunen
als hete storm die door aderen jaagt
maar nimmer ooit genoeg
neen nooit
van handen die wild strelen, daar
en niemand die hen grijpt
niet jou, niet mij
heel diep slechts ons
maar nooit genoeg
in honderdduizend levens niet
*********************
sunset 29-09-2020
onderweg naar 01 november
[er is geen binnen meer
ook al kunnen zij mij niet zien
zij die buiten zijn]
in voortuinen woekeren
onder uitgebloeide hagen rozen
violette en gele herfstasters
op het wandelpad
gaat een jong meisje voorbij
met haar gouden retriever
zij neuriet een liefdeslied
en adem wolkt uit haar mond
in deze grijs-koude wereld
een oude vrouw leunend op een stok
loopt zwaar ademend achter haar aan
met bloemen voor het kerkhof
wenkend naar mijn binnen
roept zij: kom toch mee
- gelukkig kan zij mij niet zien
*********************
sunset 30-09-2020
ik zal mij niet verliezen
kus mij, herfstelijke nachten
denk niet aan ochtenden
mijn leven ligt op ’t bed voor jou
verstrooid ook onze kleren
ik wil je nooit vergeten
noch onze liefdesdroom
al springt hij ’s nachts
terug naar sterren
op het moment van ons ontwaken
zal ik mij niet verliezen
niet in het gisteren noch in de slagroom
in jouw navel
vóór dat ik hem gulzig weglek
*********************
sunset 30-09-2020
enkel nog zij en ik
de vrouw voor de spiegel kijkt verdroomd
naar niets, in licht door blauw gezoomd
als is ’t een geest met ongekende kracht
waarmee de kamer zich intimiteit verschaft
in het ontmoeten en toch, in hout gevat
de stof die vloeiend bijna als is het water
en bloemen ook op ‘t witte kleed van haar
in stil bekijken dit stilleven, later
enkel slechts nog zij en ik, in schemerlicht
door het moment daar vastgelegd
kijken wij beiden verlangend naar elkaar
met ogen, open en nooit dicht
omdat de liefde alles ons reeds zegt
is ’t leven voor ons vederlicht en nimmer zwaar
*********************
sunset 30-09-2020